از جنگل‌های حرا بنگال غربی گرفته تا مجمع‌الجزایر وسیعی که اندونزی را تشکیل می‌دهد، و از شهر بندری شلوغ گوایاکیل، اکوادور، تا سواحل گرمسیری جنوب توگو، خطرات سیستمیک ناشی از همه‌گیری کووید-19 در شرایط انسانی آشکار شده است.
میلیون‌ها نفری که از قبل برای گذران زندگی در تلاش بودند، اغلب در اقتصاد غیررسمی در کشاورزی کار می‌کردند و زیر خط فقر زندگی می‌کردند، مجبور بودند با انبوهی از خطرات جدید دست و پنجه نرم کنند که نمی‌توانستند پیش‌بینی کنند..
اینها شامل بیکاری، بدهی، خشونت مدنی و خانوادگی، از بین رفتن تحصیلات کودکان و کاهش شدید فرصت ها بود. در بسیاری از مکان ها، زنان به دلیل تعصبات جنسیتی از قبل موجود در جامعه به طور نامتناسبی آسیب دیدند.
در مجموع، این تجربیات انسانی فقط فهرستی از رنج مکان‌هایی در جهان نیستند که اغلب در سرفصل‌ها نیستند. آنها همچنین یک چالش بسیار واقعی را در کانون توجه قرار می دهند: چگونگی درک و مدیریت بهتر خطرات سیستمیک و آبشاری ناشی از COVID-19 هنگام گسترش آن در سراسر مرزها.
UNU-EHS/ پولینا شاپووا
خانه ها در سانداربان هند عمدتاً از ترکیبی از عناصر گل، چوب و فلز ساخته شده اند. این باعث می شود آنها در برابر حوادث شدید آب و هوایی آسیب پذیر باشند. .
اثر دومینوی تهدید کننده زندگی
گزارش، “بازنگری خطرات در زمان COVID-19نشان می دهد که چگونه، در هر یک از این چهار مکان – بخشی از پنج مطالعه میدانی که در سال 2021 توسط موسسه محیط زیست و امنیت انسانی دانشگاه ملل متحد (UNU-EHS) و دفتر کاهش خطر بلایای سازمان ملل (UNDRR) انجام شد – یک تصویر روشن است. یک اثر دومینو، ناشی از شیوع COVID-19، که در جوامع بسیار فراتر از تأثیرات فوری خود بیماری همه گیر موج می زند، ظاهر می شود.
این به شدت نشان می دهد که جهان ما به هم مرتبط است از طریق سیستم هایی که با خطرات مرتبط و فرار همراه هستند که آسیب‌پذیری‌ها را در سراسر جامعه آشکار کرده و تقویت کرده‌اند.
به عنوان مثال، در شهر بندری گوایاکیل اکوادور، خانواده‌هایی که قبلاً در خانه‌های پرجمعیت زندگی می‌کردند، نسبت به آنهایی که در موقعیت‌های زندگی مساعدتر بودند، از دستورات ماندن در خانه بیشتر آسیب دیدند.
سیستم مراقبت های بهداشتی این شهر در عرض چند هفته پس از شناسایی اولین مورد در فوریه 2020 به نقطه اوج خود رسید و در نتیجه تعداد زیادی از اجساد بدون مراقبت در بیمارستان ها و خانه های مراقبت و همچنین در خیابان ها رها شدند. تصاویر انباشته شدن اجساد در خیابان‌ها که در رسانه‌های جهانی منتشر شد، یکی از اولین مواردی بود که نشان داد با ورود COVID-19 به مناطق شهری پرجمعیت چه اتفاقی افتاد.
UNU-EHS/ پولینا شاپووا
تعطیلی مدارس در طول قرنطینه COVID-19 تأثیر منفی بر نیازهای تغذیه ای کودکان داشت، زیرا مدارس وعده های غذایی روزانه را برای هر کودک زیر پنج سال ارائه می دهند.
یک وب پیچیده و شکننده
حتی قبل از COVID-19، ارتباط متقابل چنین خطراتی ممکن است بلافاصله در زندگی روزمره ما آشکار نباشد. همچنین ماهیت سیستمی این خطرات، به این معنی که چگونه بر کل جوامع فراتر از مشکل اولیه تأثیر گذاشته یا می توانند به طور بالقوه تأثیر بگذارند، نبود.
برای یک چیز، ما تمایل داشته‌ایم در مورد ریسک‌های سیستمی در رابطه با آنچه در نتیجه سقوط مالی سال 2008 رخ داد، فکر کنیم، جایی که شکست بانک‌های بزرگ در اقتصاد جهانی موج زد و میلیون‌ها نفر را بیکار کرد و جرقه‌ای را برای رکود اقتصادی جهانی ایجاد کرد.
نمونه های دیگر را می توان در چگونگی تغییرات آب و هوایی، مخاطرات طبیعی و اخیراً پیامدهای جهانی جنگ در اوکراین مشاهده کرد که چگونه جهان ما به شبکه ای پیچیده و اغلب شکننده از عوامل وابسته به هم متکی است که اگر بی ثبات شود، می تواند باعث شود. اثرات مخرب بر کل جوامع برای مثال، اوکراین و روسیه هر دو تولیدکنندگان کلیدی غلات و کود در جهان هستند. یکی از اثرات موج دار جنگ را می توان در افزایش قیمت جهانی مواد غذایی مشاهده کرد که منجر به افزایش هزینه های زندگی برای کسانی که توانایی پرداخت آن را دارند و کسانی که نمی توانند به عمق ناامنی غذایی سوق دهند.
Unsplash / آندرس مدینه
گوایاکیل، شهر بندری در اکوادور.
زمان برای یک دیدگاه گسترده تر است
ظهور COVID-19 باعث گسترش دیدگاه در مورد خطرات سیستمیک شده است. خبر خوب این است که درک این خطرات و نحوه رسیدگی به آنها را گسترش داده است.
خطرات و شوک ها می توانند از بیرون و داخل سیستم ظاهر شوند. قرار گرفتن در معرض آنها می تواند غیرمستقیم باشد، به این معنی که تأثیرات را می توان در مکان هایی احساس کرد که مستقیماً تحت تأثیر خطر قرار نمی گیرند – در این مورد، COVID-19 – اما در نتیجه در نتیجه ارتباط متقابل تحت تأثیر قرار می گیرند. در نهایت، آسیب پذیری یک سیستم می تواند به یک خطر یا شوک برای سایر سیستم های وابسته به هم تبدیل شود.
پس، با توجه به آن، اقداماتی که می‌توان برای بهبود مدیریت ریسک انجام داد، چیست؟ رویکردهای سنتی در تنظیمات پیچیده تر کوتاهی می کنند؟
یکی این است که بفهمیم چیزها چگونه به هم مرتبط هستند. اثرات آبشاری ناشی از کووید-19 این امکان را فراهم می‌آورد که اتصالات متقابل موجود در بسیاری از این سیستم‌ها را شناسایی کرده و ارزیابی کنیم که آیا یک سیستم مطابق با هدف کار می‌کند یا خیر.
یکی دیگر از این موارد، شناسایی مبادلات ضمنی در اقدامات سیاستی است: چندین اقدام برای مبارزه با COVID-19، مانند تعطیلی مدارس، دستورات اقامت در خانه یا محدودیت‌های سفر، اثرات گسترده‌ای داشتند.
این امر نیاز به ارزیابی و ارزیابی مبادلات احتمالی و اثرات آبشاری موجود در معرفی چنین اقداماتی را برجسته می‌کند، زیرا آنها می‌توانند پیامدهای غیرمنتظره داشته باشند و آسیب‌پذیری‌های اجتماعی موجود را تشدید کنند.
اقدام سوم این است که بر فرآیندهای بهبود سیستمیک تمرکز کنید در حالی که کسی را پشت سر نگذارید. ماهیت به هم پیوسته سیستم ها با ایجاد اثرات مثبت، فرصتی برای نقاط عطف مثبت ایجاد می کند. در شرایط همه‌گیری، این امر از طریق ایجاد شغل که به دنبال ارائه کمک‌های مالی از سوی دولت‌ها، موسسات خیریه و سازمان‌های غیردولتی یا پیشرفت‌هایی در دیجیتالی‌سازی به دنبال دستورات ماندن در خانه انجام شد، به واقعیت تبدیل شد.
دنیای به هم پیوسته امروزی یک سیستم در حال تکامل است و رویدادهای فاجعه بار اغلب نتیجه شکست های سیستمی هستند.. این گزارش نشان می‌دهد که زمان آن رسیده است که درک عمیق‌تری از ریسک‌های سیستمیک ایجاد کنیم، این که چگونه خطرات و شوک‌های دیگر را به وجود می‌آورند، اغلب به روش‌های غیرقابل پیش‌بینی.
همچنین نشان می‌دهد که مدیریت این ریسک‌ها باید به‌درستی در نحوه رویکرد سیاست‌گذاران، برنامه‌ریزان و سایر ذینفعان به مدیریت ریسک، با هدف ایجاد جوامع و جوامع انعطاف‌پذیرتر، عادلانه‌تر و موفق‌تر در سراسر جهان تعبیه شود.
