هنرمند Faye Driscoll همیشه نوازندگان و مخاطبان خود را به سمت لبه‌ها می‌برد، یا تلاش می‌کرد، اما هرگز به اندازه «آب‌وهوا»، اثری هیجان‌انگیز و حماسی ماجراجویانه که در روز پنجشنبه در نیویورک لایو آرتز به نمایش درآمد.
گاهی اوقات در این سفر پرتلاطم و در عین حال دقیق تنظیم شده، شما واقعاً از امنیت اجراکنندگان – و امنیت خودتان – می ترسید. آنها چیزی را عقب نگه نمی دارند. اما زمانی که خطرناک‌ترین لحظات به وقوع می‌پیوندند، به این موضوع هم اعتماد می‌کنید که آنها می‌دانند دارند چه می‌کنند. همه چیز اوکی خواهد بود، حداقل در عالم خرد و رنگارنگ بشریت که آنها شکل داده اند. در مورد خود بشریت، و این سیاره ای که ما در آن زندگی می کنیم، که در سراسر جهان می چرخد، این سوال دیگری است که توسط تصاویر درونی و آخرالزمانی این اثر ایجاد شده است.
محور فیزیکی «آب و هوا»، که نقطه اوج اقامت دو ساله Live Arts دریسکل است، یک سکوی بالشتکی بزرگ است که یادآور یک قایق یا تخت است، در وسط صحنه Live Arts. تماشاگران دور تا دور آن می نشینند، نزدیک به اکشن (در حالی که ردیف اول در «منطقه اسپلش» قرار دارد، همانطور که یک راهنما قبل از نمایش هشدار داده بود). بیش از 70 دقیقه، 10 بازیگر اصلی – با کمک دیگران، از جمله خود دریسکول – در تابلوهای درهم، خشن و حسی روی سکو جابه‌جا می‌شوند و سعی می‌کنند مانند آخرین انبارهای تمدنی که به بقای خود چسبیده‌اند، نیفتند.
اعلان ورود آنها نوعی اورتور است که توسط کارگردان صدا سوفیا بروس و صداهای دیگری که به نظر می رسد از مخاطبان یا پشت صحنه می آیند خوانده شده است. گویی که ما را آماده می کنند تا آنچه را که این اثر را تشکیل می دهد در نظر بگیریم – که در مطالب تبلیغاتی به عنوان “مجسمه ای از گوشت چندحسی” توصیف شده است – آنها قسمت هایی از بدن را به طور هماهنگ بازگو می کنند. “دست، دیافراگم، مردمک، ورید.” «آن فاسیا. عرق می کند.» واژگان غیر ارگانیک تکنولوژی در موارد زیر به چشم می خورد: «عکس از صفحه»، «الگوریتم».
با پوشیدن لباس‌های خیابانی که گویی از یک روز معمولی دریده شده‌اند (کارن بویر لباس‌های چند لایه را انجام می‌دهد)، اجراکنندگان در سکون بالای سکو می‌ایستند، تا زمانی که حرکت افزایشی شروع به آشکار شدن می‌کند. شایلا-وی جنکینز، با جوراب شلواری و ژاکت زمستانی، دستش را به سمت کت بارانی جنیفر نوجنت دراز می‌کند، درحالی‌که ناجنت دستش را به سمت شانه‌ی جو وارن دراز می‌کند. کارها به همین شکل بسیار آهسته ادامه می‌یابد زیرا دست‌های صحنه ظاهر می‌شوند و سکو را می‌چرخانند و گروه را از زاویه دیگری نشان می‌دهند.
این مرحله آغازین «آب و هوا» نیاز به صبر دارد، اما نکته مهمی را در مورد تغییر و گذر زمان نشان می‌دهد، که اساس آنچه در ادامه خواهد آمد. ممکن است به نظر برسد که اتفاق کمی در حال رخ دادن است، اما وقتی پلتفرم، در اولین چرخش، به موقعیت اولیه خود باز می گردد، می بینید که چگونه صحنه تغییر کرده است. چیزی که لحظه به لحظه تقریبا نامحسوس است در طول زمان آشکار می شود. این پاسخی تند به یکی از سؤالات راهنمایی دریسکول است: “ما چگونه تأثیر رویدادهایی را که در ما می گذرد و بسیار بزرگتر هستند احساس می کنیم؟”
چرخش سرعت می‌گیرد، پلتفرم اکنون بدون مکث می‌چرخد، همراه با سرعت تعامل بازیگران، که آشفته‌تر، صمیمی‌تر و پوچ‌تر می‌شود. انگشتان به دهان می چسبند. یک بینی به شانه فشار می آورد. علائم تلاش ظاهر می شود: دانه های عرق، یا شاید اشک. آب معطری که به صورت دوره‌ای روی بازیگران و تماشاگران پاشیده می‌شود، همه را در یک مه می‌پوشاند، که می‌توانستم قسم بخورم برای مدت کوتاهی بوی سس باربیکیو می‌دهد. لباس از تن بیرون می‌آید و تنفس تقویت‌شده – در نهایت ناله کردن – جایگزین سکوت می‌شود. وسایل شخصی که از کوله پشتی ها و جیب ها ریخته می شوند روی زمین می افتند. (یه لوله ریمل زیر پایم نشست.)
سرعت در یک اوج هیجان انگیز تشدید می شود، زیرا تیم خستگی ناپذیر – و آنها شگفت انگیز هستند – به طور فزاینده ای با انحراف از مرکز بازی می کنند. با این حال، به همان اندازه که این لحظات پایانی ممکن است به یاد ماندنی باشد، پیشرفت به سمت آنها به همان اندازه برای تأثیر کل حیاتی است.
هوازدگی
تا 15 آوریل در نیویورک لایو آرتس، منهتن؛ newyorklivearts.org
